Ontstaan
De hier beschreven voetbalgeschiedenis van Angeren is grotendeels ontleed aan het jubileumboek dat is uitgegeven ter ere van het 60 jarig bestaan van de S.V. Angeren in 2002. Ere wie ere toekomt. Onze dank gaat uit naar de auteur van het jubileumboek, de heer Geert Visser. Eveneens is dank verschuldigd aan de redactie van het clubblad. De Web-redactie wenst U veel lees- en kijkplezier. 

Vier voetbalclubs 
In het begin van de jaren twintig kwam kapelaan Van Straelen met het plan een voetbalclub op te richten. De oprichters zochten een passende naam. Zij kwamen uit bij Angrina, afgeleid van de legendarische held Angrinus. Volgens de overlevering was hij aan het begin van onze jaartelling de Rijn afgezakt en had hij, na strijd met de Romeinen, bij boerderij Het Rode Wald voet aan wal gezet. Jan Geene vond het goed dat de club zijn wedstrijden speelde op de Ossewei, een van zijn weilanden dat aan het Gendtsepad lag. Wanneer daar in het voorjaar het heelgras moest groeien, fietsten de spelers naar de Linge. Op een ander weiland, Jas Pas, werden dan de goals neergezet en de witte lijnen getrokken. Waarom is onbekend, maar de vereniging heeft maar enkele jaren bestaan. Aan het eind van de jaren twintig telde het dorp twee verenigingen. Voetbalvereniging Angeren(VVA) zag in 1928 het levenslicht. Ze konden maar net een elftal op de been brengen. Met twaalf leden waren twee afzeggingen al teveel. Uit het door de parochie gestimuleerde patronaatswerk kwam de tweede club voort: VIOS, Vooruitgang Is Ons Streven. De velden lagen naast elkaar in de uiterwaarden. VIOS speelde in de katholieke, VVA in de neutrale bond. De twee verenigingen verdeelden Angeren. De aanhangers van VIOS kregen de scheldnaam pastoorlopers. Pastoor Willem van Albach heeft meerdere malen aangedrongen op een fusie. Mocht dat onhaalbaar zijn, dan moest het goddeloze VVA in ieder geval in de katholieke bond gaan spelen. Het inschrijfgeld, vijfentwintig gulden, wilde het kerkbestuur wel betalen. Het mocht niet baten, Angeren hield twee kleine clubs. Het onvermijdelijke gebeurde; beiden bloedden dood. In 1934 is VVA officieel opgeheven. Twee jaar later konden de liefhebbers weer voetballen, dit keer onder de naam DES, Door Eendracht Sterk. Het clubhuis was bij Borgers. Op zijn weiland, dat meteen achter de dijk bij de Duimeling lag, speelde de club met twee, later drie teams zijn wedstrijden. Het tenue was eenvoudig, zwarte broek en wit shirt. Een overhemd mocht ook. De vereniging heeft drie jaar bestaan. Als gevolg van Hitlers politiek mobiliseerde Nederland op 29 augustus 1939. Men had voorlopig wel iets anders aan het hoofd dan voetballen.

Oorlogstijd
Op een meidag in 1942 maakten Herman de Vries en Jan Bouwman een praatje op de deel van Thé Pruyn, de schoonvader van Jan. Ze zaten op de koekip (voor niet-ingewijden: een voerbak) uit te blazen van het inscharen van hun koeien. Die hadden de winter op stal gestaan en waren naar het weiland in de uiterwaarden gebracht. Het gesprek kwam op voetbal. Een nieuwe vereniging? DES was niet officieel opgeheven en had nog een rekening openstaan bij Jan Borgers. Deze zegde genereus toe die schuld kwijt te schelden, wanneer de nieuwe club, intussen in ongeveer twintig jaar al de zesde in Angeren, weer bij hem het clubhuis wilde vestigen. Bovendien mocht de vereniging zijn weiland weer gebruiken als veld. Per 1 juli 1942 schreef het bestuur, dat bestond uit Jan Pruyn, Gert Ortsen, Gert Vermeulen, Thé Visser en Berend (voor iedereen Bjent) van Onna, de club officieel in bij de afdeling Nijmegen van de KNVB. Wie de KNVB-ledenlijst van Angeren uit 2002 bekijkt, vindt achter de namen van Jan Bouwman, Toon Teunissen en Wim Verwaayen de datum 1 juli 1942. Drie diamanten jubilarissen!

Accomodaties
Gladgeschoren voetbalvelden kenden de meeste clubs niet. De spelers moesten het doen met een weiland, waar de koeien tien minuten voor het begin van een wedstrijd nog rustig graasden. Even snel met de kalkemmer en een oud stoffer de lijnen bijwerken, de hoekvlaggen plaatsen en gauw met een bats over het veld om de koeienflatsen weg te scheppen en er zonodig een beetje zand over te strooien, en het spel kon beginnen. Toen Angeren in de jaren vijftig op het weiland van Jos Leijser speelde, verkleedden de spelers zich in de bovenzaal van café Derksen. Daarna liep het hele spul de vierhonderd meter naar het veld. Later kwam daar onder de meidoornhoog een groen keetje te staan met de spulletjes voor de verzorging van het veld. Een kwartier voor de rust ging er iemand naar het café om de thee te halen.
Op 8 augustus 1953 nam Angeren een nieuw veld in gebruik. Dat lag op de plaats waar nu de Rabobank staat. Toen in 1967 een handbalafdeling het levenslicht zag, veranderde de naam van Rooms-katholieke Voetbalvereniging Angeren in Sportvereniging Angeren. Vijf jaar speelde Angeren op de nieuwe accommodatie. Toen moest de club weer terug naar de Kraaienwei van Jos Leijser. Op de plek van het voetbalveld verrezen nieuwe woningen en het gebouw van de Boerenleenbank. Vier jaar duurde de ballingschap naar de polder. Trainer Siepman werd er kampioen. In 1962 was de club terug op de Poel. In het begin was het behelpen. Weliswaar waren er voor het eerst in de geschiedenis van het voetbal in Angeren twee velden, met de rest was het behelpen. Het duurde tot 1964 voor de vele vrijwilligers de zaak voor elkaar hadden. Op 1 augustus van dat jaar was het weer burgemeester Van Elk die een gebouw met vier kleedkamers en een bestuurskamer kon openen. 
Op 7 augustus 1971 kwam de Bemmelse burgervader weer naar Angeren. Dit keer was het E.van Nispen tot Pannerden die de openingshandeling verrichtte. De bestuurskamer was vergroot tot kantine; de bestuurders kregen een andere plek. De elftallen kregen de beschikking over vier nieuwe kleedlokalen. Het openen van een kantine betekende een breuk met het verleden. Het ouderwetse clubhuis verdween. De tijden van Jan Borgers en Wim Derksen waren voorbij. Jaarvergaderingen, vertrekken naar een uitwedstrijd, een pilsje drinken, op vrijdag gaan kijken of de opstelling al voor het raam hing, daarvoor moest je nu naar de kantine. Veel voetballers hebben bij Wim Derksen het biljarten geleerd. Voortaan was het gebouw op het veld clubhuis. 
Al gauw bleek de vernieuwde accommodatie te klein. Door het groeiend ledental en de daarmee gepaard gaande uitbreiding van het aantal elftallen, waren meer kleedkamers nodig. Bovendien was de behoefte aan een derde veld groot. Onder leiding van Henk Polman ging een grote ploeg vrijwilligers aan het werk. Op 23 augustus 1978 kon de club trots het vernieuwde complex in gebruik nemen. 
Stilstand is achteruitgang. Een kleine twintig jaar later, in 1996, was een bouwcommissie die gecoördineerd werd door André Rasing opnieuw bezig met uitbreiding en verfraaiing van de opstallen. De vrijwilligers werkten zich uit de naad, want alles moest klaar zijn voor de wedstrijd tegen Vitesse. Die wedstrijd was de prijs die Angeren gewonnen had door de Arnhemcup te veroveren. Het lukte. Zes kleedkamers, een bestuurskamer, scheidsrechterskamer, massage- en opslagruimte, keuken. In de wasruimte drie wasmachines en kasten met door Corrie Driessen gewassen, gestreken en gevouwen kleding. Het groene keetje onder de heg op de Kraaienwei is wel heel ver weg.


Het eerste elftal in 1945
Van links naar rechts: R. Kuster, J. Peters, G. Peters, N. Bosgoed, Th. Thijssen, Th. Bosgoed, J. Vermeulen, J. Wagener, J. Vermeulen, G. van der Horst, W. Gunsing.
De foto is gemaakt op het veld van Jos Leijser, de Kraaienwei.

Competities tot 1973 
Tot de evacuatie in 1944 werd er competitie gespeeld. Angeren speelde in de afdeling Nijmegen zijn wedstrijden tegen onder anderen Havo, OVC (Ooij) en de tweede elftallen van MVV en RKHVV. De kranten schreven maar weinig over sport in die tijd. In de spaarzame berichten in het weekblad de Betuwe valt wel het een en ander te lezen over buurtverenigingen als Jonge Kracht, RKHVV, Spero en Elistha. De naam Angeren zoekt men er vergeefs, net zoals alle clubs die in de afdeling Nijmegen speelden. 

De Gelderlander was door de bezetter op 15 maart 1942 verboden en zou pas weer verschijnen op 23 september 1944, een week na het begin van de (mislukte) operatie Market Garden. 
Het seizoen 1944 - 1945 zou voor Angeren het eerste in een competitie worden. Angeren was ingedeeld in de afdeling Arnhem. Na een paar wedstrijden maakten de luchtlandingen van de Geallieerden een eind aan deze wedstrijdenreeks.

Na de oorlog speelde Angeren in de afdeling Nijmegen. Tegenstanders waren o.a. Havo, Trekvogels, Kolping, Sint Jan en Brakkenstein. En dat deed het elftal niet slecht. Het werd meteen kampioen. Om te promoveren naar de vierde klas moest een promotiewedstrijd gespeeld worden tegen Excelsior Zetten. Vol goede moed vertrok het elftal achter op de vrachtauto van Hermsen van het Rode Wald naar Elst. Op het veld van Elistha waren de Zettenaren met 4 - 1 te sterk. Het zag ernaar uit dat deze domper de wil om te promoveren alleen maar versterkt had. De competitie van 1946 - 1947 had een flitsende start. Na zes overwinningen trok het team op de fiets naar Haalderen. "Angeren stevent regelrecht op het kampioenschap af" schreef de Gelderlander. In Haalderen vond Angeren zijn Waterloo: 3 - 2. 
Trainers als P. Sluyter, H. Vermeulen, C. van Emden, A. van Atten, A. Zwikker en H. Roos moesten zich tevreden stellen met een plaats in de onderste regionen. Zelfs de bekende Jan Zwartkruis bracht het in het seizoen 1948 - 1949 niet verder dan een achtste plaats. 

De kelder
In 1958 degradeerde Angeren. Het elftal van trainer Roos had maar 5 van de 20 wedstrijden gewonnen. In Weurt viel tegen WVW het doek: 7 - 5. De club maakte een nieuwe start. De jeugdopleiding begon zijn vruchten af te werpen. Goede junioren stroomden door. In 1959 kwam Huissenaar Henk Siepman, een neef van voorzitter Henk Huberts naar Angeren. Hij voerde een verjonging van het elftal door. Hij zette een systematische training op. De elftalcommissie, een groepje wijze voetbalkenners die samen met de oefenmeester het team samenstelden, verdween. De Siep was alleen verantwoordelijk voor het elftal. Hij begon met twee keer in de week te trainen. Hij leerde de spelers niet allen de techniek, maar ook allerlei moderne dingen. Ze moesten elkaar coachen. Zelf gaf hij het goede voorbeeld. "Tijd!, tijd!" was zijn meest gehoorde aanwijzing. Het rondje door het dorp handhaafde hij; de spelers hollend, hij op de fiets. In de winter gaf hij theorie in de bovenzaal van het clubhuis. Op een bord met poppetjes maakte hij aanschouwelijk wat hij de komende zondag op het veld wilde zien. Siepmans aanpak leverde direct resultaat. In zijn eerste jaar kwam Angeren tot een derde plaats. Een jaar later maakte hij het elftal ongeslagen kampioen en bracht het terug naar de eerste klas van de afdeling. In achttien wedstrijden speelde men vier keer gelijk. De voorhoede haalde een gemiddelde van ruim vier per wedstrijd: 82 voor en 22 tegen. De Siep bleef nog een jaar.

Joop Voskamp
Als opvolger van Henk Siepman kwam in 1962 Joop Voskamp. Voskamp dwong respect af door zijn kennis van zaken, maar vooral door zijn manier van optreden. Voor de spelers bleef hij altijd 'mijnheer Voskamp'. Op de trainingsdagen reed hij naar Roel en Fien van Dreumel waar hij zich omkleedde in trainingspak. Na de training douchte hij daar. Midden jaren zestig had Angeren, net als zoveel clubs, nog geen douches. Pas trainer Jan van Rheede(1969-1970) nam het initiatief om douches aan te leggen. Bart Meijer nam dat werk voor zijn rekening. (Van Rheede zorgde nog voor een nieuwigheid. Er was geen kantine. Een aantal spelers ging daarom na afloop van de training een pilsje drinken en een partijtje biljarten bij Wim Derksen. Van Rheede vond het een goed idee een kratje bier in de bestuurskamer of kleedkamer te zetten; dan kon iedereen een pilsje pakken.)
Voor goede resultaten is meer nodig dan een prima trainer. Voskamp had de beschikking over een stel uitstekende spelers. Theo Vermeulen en Coby Borgers kwamen terug van Jonge Kracht dat in die tijd op een veel hoger niveau speelde dan Angeren. Van dezelfde club kwam de ervaren Ben Vermaas, uit Doornenburg Martien Janssen. Met goede jonge spelers als Ton Vermeulen, Bart Meyer en Jan van Onna smeedde Voskamp naast de oude kern - Geert en Bertus van Onna, Herman Reynen, Roel van Dreumel en Toon Vermeulen - een elftal dat het beste was van de afdeling Nijmegen. Op zondag 26 mei 1963 bereikte Angeren met een 6-0 zege het kampioenschap van de eerste klas. Twee jaar later was een gelijkspel tegen SCE in Nijmegen voldoende voor een nieuw kampioenschap. Ton Vermeulen kopte Angeren naar de grote KNVB. 

De vierde klas
Tot 1973 speelde Angeren in de vierde klas. In die acht jaren heeft het elftal tegen veel clubs uit de omgeving gespeeld. De eerste drie seizoen kwam het team uit in klas 4D. De meeste tegenstanders kwamen van over de Rijn: Concordia, Doesburg, MVR, Sprinkhanen, Carvium, Etten, Aerdt. Het eerste jaar was het meest succesvol. Onder Voskamp, die tot 1967 trainer bleef, haalde het elftal de tweede plaats. In 1968 deelde de KNVB Angeren in in klas 4E. Dat gebeurde op verzoek van de vereniging. Bij spelers en bestuur leefde de gedachte dat er tegen clubs uit de (ruime) omgeving van Arnhem beter te voetballen was. Maar wedstrijden tegen Oosterbeek, Driel, Arnhemia, RVW, Maurik, Oosterbeekse Boys en SCZ brachten niet de verwachte successen. Integendeel, het was knokken voor klassenbehoud. Voskamp was opgevolgd door trainer-speler Martin Proost. Hij bleef een jaar. Voskamp kwam terug, een jaar. Hij en de club dachten aan te knopen bij de oude successen. Dat lukte niet. Hetzelfde zou gebeuren met Piet Janssen die de selectie onder zijn hoede had van 1970 tot 1974 en van 1979 tot 1981. Het seizoen 1969-1970 was het slechtst. Halverwege de competitie zag het bestuur zich genoodzaakt trainer Van Rheede te ontslaan. Het was de eerste en enige keer dat een trainer in Angeren zijn contract niet uitdiende. Interim-oefenmeester Evert van der Horst, een oud-speler van Vitesse, voorkwam dat het elftal terug moest naar de afdeling Nijmegen.
Vanaf 1971 speelde Angeren in de 'Nijmeegse' vierde klas met als tegenstanders o.a. SCH, Blauw Wit, Uchta, Nijmeegse Boys en Excelsior. Piet Janssen was in 1971 Evert van der Horst opgevolgd als trainer. Al in zijn eerste jaar deed Angeren mee om het kampioenschap. Pas op de laatste speeldag bleek dat Driel één punt voorgebleven was. In Janssens tweede jaar eindigde het elftal weer als tweede; nu was Veenendaal de sterkste. Drie keer was scheepsrecht. Door een goal van Bram Vermeulen won Angeren moeizaam van GOVA. Op weg naar de kleedkamer hoorden de spelers dat Havo, de enige ploeg die Angeren nog kon inhalen, zijn wedstrijd verloren had. Bij terugkomst in Angeren stond de platte kar klaar bij Borgers in de Leutsestraat.

Het eerste elftal in 1965: kampioen van de hoofdklasse en promotie naar de vierde klas van de KNVB
Staand van links naar rechts: J. Voskamp, R. Vermeulen, Th. Vermeulen, B. Vermaas, A. Vermeulen, H. Reijnen, J. van Onna, W. Verwaaijen.
Zittend van links naar rechts: C. Borgers, M. Janssen, R. van Dreumel, G. van Onna, B. van Onna.

Derde - vierde - derde - tweede klasse 
In 1973 startte Angeren in de derde klas. Het eerste jaar was meteen het beste. Even dacht de vereniging zelfs aan promotie naar de tweede klas. Door de instelling van de hoofdklasse was er dat jaar een versterkte promotieregeling. De bovenste vier clubs kwamen daarvoor in aanmerking. Halverwege de competitie scheen een van die plaatsen haalbaar. De tweede helft was beduidend minder en het elftal moest uiteindelijk genoegen nemen met een zevende plaats. verantwoordelijke man was.

Tot de degradatie naar de vierde klas in 1981 speelde Angeren een bescheiden rol in de derde klas. Twee keer, in 1978 en 1980 waren het toevalstreffers in de laatste wedstrijd die Angeren behoedden voor degradatie. Een jaar later gebeurde het toch. De Oranjemannen moesten een stapje terug doen. Het was een beetje wrang dat Piet Janssen die trainer was bij de promotie, nu weer de verantwoordelijke man was.Wie dacht dat Angeren het verloren terrein snel kon terugwinnen, kwam bedrogen uit. Het elftal van de nieuwe trainer Kamphorst wist pas op de laatste speeldag van 1982 een nieuwe degradatie te ontkomen. Daarvoor was de hulp nodig van Driel dat in de laatste wedstrijd Spero klopte. De Elstenaren degradeerden. Angeren redde het vege lijf met een bizarre 11-4 op BVH. Spero nam later op sportieve wijze wraak.
Jan Hogeweg was in 1983 Kamphorst als trainer opgevolgd. In zijn eerste seizoen was een plaats in de middenmoot behaald. Een mix van routine en jeugd, met het grote talent Berry Arends, moest voor een plaatsje in de top zorgen. Het elftal maakte de verwachtingen waar. Wie de plakboeken van Henk Vermeulen doorleest, komt koppen tegen als "Angeren pakt de kop", "Trio aan kop", "Angeren alleen aan de leiding", "Angeren vast aan kop" en "Angeren dichtbij titel". Het mocht niet zo zijn. In de laatste wedstrijden ging het mis. Met nog twee wedstrijden voor de boeg had Angeren drie punten voorsprong op naaste concurrent Spero. Tegen SCH liet het elftal een punt liggen. In de laatste wedstrijd tegen Spero was 1 punt voldoende voor een terugkeer naar de derde klas. Er heerste optimisme. Angeren was beter, kwam door een goal van Henri Peters met 1-0 voor en het leek kat in het bakkie. In vijf minuten gaf Angeren de twee punten weg. Op 27 mei speelden de beide verenigingen een beslissingswedstrijd in Gendt. Vierduizend toeschouwers zagen Spero met 1-0 aan het langste eind trekken. "In de laatste zestig seconden speelden er zich weliswaar hachelijke situaties af in het Elster doelgebied, maar de gelijkmaker bleef uit" aldus De Gelderlander. Een seizoen waarin het elftal vanaf het begin aan kop had gestaan, eindigde in een bittere teleurstelling.

Tien jaar moest Angeren op een nieuw succes wachten. Met trainer Coen Bakker haalde de club in het seizoen 1993-1994 een periodetitel. De wedstrijden tegen Elistha en Union leverden met 6-2 en 1-0 de volle winst op. Weer naar Gendt. Petjes, sjaals, vlaggen en ballonnen kleurden sportpark Walburgen oranje. Maar weer trok het elftal aan het korste eind. VVO uit Velp was met 2-0 te sterk. In 1995 eindigde Angeren als eerste in de vierde klas E en keerde het na veertien jaar terug in de derde klas.

Tweedeklasser!!!!! 
Het is zondagmiddag, 30 mei 1999, 10 voor half 5. In Angeren rennen supporters van DVC uit Didam en die van de thuisclub het veld op. Alle Didammers bestormen één man, scheidsrechter Beyer uit Ruurlo; die uit Angeren kunnen kiezen uit wel twintig personen: spelers, trainer en begeleiders. Angeren is zojuist na een 4-1 overwinning gepromoveerd naar de tweede klas. Zo hoog heeft de club nog nooit gevoetbald. De supporters komen handen tekort om alle betrokkenen te feliciteren. 
Angeren had in het seizoen 1998 - 1999 redelijk gepresteerd. Het elftal had met 34 punten de derde plaats behaald. Jonge Kracht was met een straatlengte voorsprong kampioen geworden. Angeren had wel de derde periode gewonnen. In de halve competitie moest het team het opnemen tegen SML en Bemmel. Door een 3-1 overwinning op de Arnhemmers en een 2-2 tegen Bemmel, was Angeren algemeen periodekampioen geworden. Met GSV uit Giesbeek, periodekampioen uit klas 3C, en DVC, derde van onder uit de tweede klas, moest uitgemaakt worden wie tweede klasser werd of bleef. In Giesbeek werd het moeizaam 3-3. Tegen DVC moest gewonnen worden. Jan de Bijl had het elftal goed voorbereid. In de eerste helft waren de ploegen aan elkaar gewaagd; Angeren met iets meer enthousiasme, DVC de meer geroutineerde ploeg. De beslissing viel zes minuten na rust. Michel Huberts zette Angeren op voorsprong. Meteen na de aftrap kreeg didammer Bas Mateike rood. Een ploeggenoot die verhaal kwam halen en de scheidsrechter een duw gaf, kon ook meteen vertrekken. Toen vijf minuten later een derde speler rood kreeg na een zware overtreding, was voor iedereen duidelijk dat in Angeren voetbalgeschiedenis geschreven werd. Jack Motlhoff, Herwin Helsen en Ruud Kuster zorgden voor nog drie treffers: 4-1. Het was die avond nog lang gezellig in de kantine.

Tweedeklasser????? 
Zou Angeren het redden in de nieuwe omgeving? Het waren tenslotte niet de eerste de beste verenigingen waartegen nu gespeeld moest worden. Clubs van naam kwamen naar sportpark de Poel: het aloude Quick 1888, Leones, OVC, Be Quick Z, Jonge Kracht. Allemaal clubs die ervaring hadden in de hoogste amateurklasse. OBW, DCS, DIO, Pax, Doetinchem en Spero maakten het dozijn vol. Ging de eerste wedstrijd tegen Spero nog onverdiend verloren, de vier volgende partijen leverden tien punten op. In de wedstrijd tegen Quick ging het zelfs om de eerste plaats! Na de nederlaag in die wedstrijd zakte Angeren naar de onderste regionen. Het elftal eindigde met Jonge Kracht op de tiende plaats. Dat betekende een beslissingswedstrijd om degradatie. Op het veld van de Bataven trok Angeren in twee sessies aan het kortste eind: 1-2. Met Longa en (alweer) SML moest nu in een halve competitie gestreden worden om klassenbehoud. 
Op 4 juni 2000 trok het Angerense legioen weer naar Gendt. Eigenlijk was dat de goden verzoeken. Op sportpark Walburgen had de club immers reeds 3 beslissingswedstrijden verloren. Maar dit keer bracht Gendt Angeren geluk. SML werd met 2-1 geklopt en Angeren bleef in de tweede klas.
Wie met angst en beven het seizoen 2000-2001 tegemoet zag, kreeg aanvankelijk gelijk. Maar na een moeizame start en een dip in het voorjaar, eindigde het elftal op een prachtige vijfde plaats. Geert Bouwman, die in het Clubblad de wedstrijden met een Angers hart, dus positief kritisch analyseert, vatte in juni 2001 het seizoen kernachtig samen: "Het kan nog beter!".

 
Angeren 1 in 1995: Kampioen 4e klasse 
Staand van links naar rechts: C.Bakker, B.Arends, F.Gertsen, J.Buurman, G.van Rijn, J.Scholten, René Kuster, BJ. van der Eem, Ruud Kuster, J.Brandts, G.Rasing.
Zittend van links naar rechts: M.Huberts, H.Vermeulen, E.van de Broek, M.Scholten, J.Selman, H.van Brakel, Th.Willemsen, M.van de Broek, H.Helsen, L.Bouwman.

Na 60 jaar Eerste klasse????? 
Krijgt hij gelijk? Viert Angeren in 2002, het jubileumjaar twee keer feest? Het kan. Angeren speelde de eerste helft van het seizoen 2001/2002 prima voetbal en bekroonde dat in een krankzinnige wedstrijd in Druten (5-4) met een periodekampioenschap. In voetbaltermen heet dat een toetje. Zo kwamen we ook in de tweede klas.

Helaas, dit sprookje ging niet door. We werden op het laatste moment met strafschoppen gevloerd door het Hengelse Tubantia.

In het seizoen 2002/2003 wordt het langzaam uitdunnen van de gouden generatie voelbaar. Angeren weet zich net boven de streep te handhaven, in het daaropvolgend seizoen, na vijf seizoenen tweede klasse, valt dan ook het doek. Leones neemt de strafschoppen beter dan onze jongens. Hoe wrang dat de degradatie samenvalt met het afscheid van trainer Jan de Bijl, de langst zittende trainer van Angeren (7 seizoenen) en de man die het eerste elftal naar de tweede klasse bracht. Seizoen 2004/2005: uithuilen en opnieuw beginnen met een nieuwe trainer, John Thijssen.